24 Kasım Öğretmenler Günü için Milli Eğitim Bakanlığının seçtiği tema: “Hatıran Yeter.”
Ne kadar romantik, ne kadar duygusal bir söylem… Öğretmenin fedakârlığına, emeğine, hayatımızda bıraktığı izlere yapılan bir vurgu gibi görünüyor. Ancak bu sloganın ardında, yıllardır süregelen bir gerçeği perdeleyen acı bir ironi var: Evet, bu ülkede öğretmenin hatırası yeter… çünkü maaşı yetmiyor.

Bugün öğretmenler; kiralarını ödeyebilmek, temel ihtiyaçlarını karşılayabilmek, yaşadığı şehirde insanca yaşayabilmek için ek iş yapmak zorunda kalıyor. Azımsanmayacak bir kısmı özel ders vererek, kurslarda çalışarak ya da bambaşka işler yaparak ayakta durmaya çalışıyor.
Mesleğine bütün benliğini adamış bir öğretmenin, sınıfta eğitim verirken aklının faturasında, çocuğunun beslenme çantasında olması normal midir?

“Hatıran Yeter” denirken, öğretmenin emeğine karşılık verilmesi gereken ekonomik koşullar görmezden geliniyor.
Oysa bir ülkede öğretmen, hatıralarla yaşatılacak bir figür değil; güçlü, desteklenen, geçim derdi olmayan, saygın koşullarda çalışan bir insan olmalıdır. Öğretmeni alkışlayarak değil, hak ettiği yaşam standartlarını sağlayarak onurlandırırsınız.

24 Kasım’da çiçekler verilebilir, videolar hazırlanabilir, duygusal mesajlar paylaşılabilir… Ama öğretmenin cebine baktığında boş, mutfağına baktığında eksikse, tüm bu gösterilerin anlamı ne kadar gerçek olabilir?

Bu yüzden slogan şöyle olmalıydı:

“Hatırın güzel, ama maaşın da yeter.”

Gerçek saygı, öğretmeni duygusal bir hatıraya dönüştürmeden; ona yaşamını sürdürebileceği, mesleğini sevgiyle icra edebileceği koşulları sağlamaktan geçer.
Öğretmenin hatırası değil, hakkı yeter.