Bütçe maratonunun TBMM’de aralıksız sürdüğü günlerde Ali Yalçın’ın apar topar Burdur’a gitmesi Ankara kulislerinde de kamuoyunda da haklı bir merak uyandırdı. Ülkenin bütçesinin konuşulduğu, memurun ve emeklinin kaderinin satır aralarına sıkıştığı günlerde yapılan bu iki günlük ziyaret, “Yetkili sendika başkanının önceliği nedir?” sorusunu beraberinde getirdi.
TBMM Genel Kurulu’nda 14 gün boyunca devam eden bütçe görüşmeleri dün itibarıyla tamamlandı. Görüşmelerin en kritik aşamasında Ali Yalçın’ın Ankara’dan ayrılarak Burdur’a yönelmesi, ne ülkenin bütçesinin ne de vatandaşın geçim derdinin umurunda olmadığı; tek meselenin sallanmaya başlayan koltuğu olduğu yorumlarını güçlendirdi. Küçük ama vakur bir Anadolu şehri olan Burdur, bu yönüyle bir anda siyasi ve sendikal hesapların odağına yerleşti.
2019 yılından bu yana kurucu değerlere açıkça aykırı uygulamalarla sendikanın örgütsel gücü bir mücadele aracı olmaktan çıkarılıp rant ve zenginleşme zeminine dönüştürüldü. 8. Toplu Sözleşme sürecinde Hakem Kurulu’na üye gönderilerek konunun TBMM gündemine taşınmasının önü kesildi. Böylece memur ve memur emeklisinin daha güçlü kazanımlar elde etme ihtimali daha baştan budandı. Toplu sözleşme sürecindeki bu ikircikli tutum, sendika yönetiminde kişisel menfaati önceleyen uygulamalarla birleşince; teşkilatın, kamuoyunun, emekçinin ve emeklinin Ali Yalçın’a olan güveni tamamen sarsıldı.
Oysa yetkili sendika başkanının asli görevi; Ankara’da bütçe görüşmelerini adım adım takip etmek, memurun ve emeklinin hakkını savunmak, masada ve kürsüde güçlü bir irade ortaya koymaktır. Ancak Ali Yalçın’ın bütçe görüşmeleri sürerken Burdur’a gitmesi bir tesadüf değildir. Sendika seçimlerine sekiz aydan daha kısa bir süre kalmışken, teşkilatta yeni bir aday çıkıp kara bulutları dağıtmasından duyulan endişe, bu telaşlı ziyaretin asıl sebebidir. Algı ve korku iklimiyle yönetilen teşkilat artık uyanmıştır. Üstelik Burdur’da da umduğunu bulamamıştır.
Diyarbakır’da başlayan dip dalga Akdeniz sahillerine ulaşmış, Burdur’da duyulan bu ses Ali Yalçın’ı açıkça telaşlandırmıştır. Şatafatlı ve konforlu koltuğu sallanan bir genel başkan, emekçinin ve emeklinin derdini bir kenara bırakarak kendi geleceğinin hesabına düşmüştür. Son günlerde hız kazanan il ziyaretleri, bir hizmet seferberliği değil; taşra teşkilatlarını dizayn etme çabasının açık göstergesidir.
Bu dip dalga; Hanefi Çolakların, Arife Dülgellerin, Zeki Gencanların, Muharrem Akkumların, Mustafa Tanların, Mehmet Nur Türkeşlerin, Metin Özellerin, Şükrü Mutluların ve nice Anadolu yiğidinin sesidir. Bu ses makamın, mevkinin, şanın, şöhretin değil; kadim Anadolu medeniyetinin mayasından yoğrulmuş bir vicdanın sesidir. Bu ses sınıfta geleceği inşa eden öğretmenin, kalemiyle göz nuru döken memurun, yerin 800 metre altında alın teri döken madencinin, 1200 derece sıcaklıktaki fırınlarda demir cevherini ergiterek ham demir elde eden işçinin, ülkenin savunma projelerine imza atan mühendisin sesidir. Kısacası bu ses, büyük ve güçlü Türkiye’nin sesidir.
Bugün bu sese, Türkiye’nin en büyük emek örgütü olan Memur-Sen ailesinin 1 milyon 200 bin üyesi de karşılık vermektedir. Yeniden Akif İnan çizgisinde büyüteceğimiz, emekçinin umudu hâline getireceğimiz Memur-Sen’imize, Eğitim-Bir-Sen’imize ve konfederasyonumuza bağlı tüm sendikalarımıza selam olsun.
Yıldırım Demirci