Bizim dünyaya bakışımızı, meşhur pergel metaforu ile anlatır Mevlânâ. Pergelin sabit ayağı, bizi biz kılan inanç ve değerlerimizde, diğer ayağı ise ise-olabildiğince- çevreye uzanır.Onun deyişiyle “yetmiş iki buçuk milleti” dolaşır. Bu anlayış, düşüncede,karar almada; ticarette, siyasette ve sivil toplumda bize referans olacak bir anlayışı öğretir bu metafor.

Bugün, yirminci yılına varmış bir siyasi iktidardan söz ediyorsak, bu metaforu bir politik düstur edinerek devleti yönetmiş olmasındandır. Bu başarının ya da hikâyenin kahramanı kuşkusuz lideridir. Sayın Cumhurbaşkanı’ndan bahsediyorum; doğrudur.

Her badire ile karşılaştığında milletine yaslanan ve asla pergelin sabit ayağından şaşmayan inancı sayesinde başaran Erdoğan’ın-ne hikmetse- bugünlerde hapşırması bazılarını nezle ediyor. Sağlığında siyaseten güç yetiremeyen bir kısım muhalifin,  son günlerde bazen hastalık icat ederek bazen de -ki şimdilerde-  her insana uğramadan gitmeye niyeti olmayan covid ile imtihan olan Sayın Erdoğan için -ancak- gökten kemik yağdıracak herzelerini duyuyoruz.

Hani, İmam Şafi’nin bir lafı vardı:

“Fitne zamanları düşmanın okunu  takip edin. O sizi hak ehline götürür.”  PCR testinin pozitif çıktığı açıklanan Cumhurbaşkanı ile ilgili, başta ana muhalefet (!) partisinin bir İstanbul milletvekilinin söyledikleri ve sosyal medyadan adeta bir irin gibi akan adresi malûm veya belirsiz çevrelerin  laflarına bakınca,   niçin “Uzun adamın” yanında dağ gibi durmak gerektiğini

bir kez daha anlıyoruz!..

Her şeye rağmen; amasız ve fakatsız bu yanında duruşumuz, elbette gözü kapalı, olan biteni sorgusuz/sualsiz kabul edişle  olacak değil.Yine İmam Şafi’nin deyişiyle;

“Sadık dost arkadaşının ayıplarını görünce ihtar eder, ifşa etmez.” bilinciyle hareket etmemiz gerekiyor.  Bugün Milli Eğitim Bakanlığı başta olmak üzere, siyasette ve bürokraside gördüğümüz yanlış adımları, kararları ya da tercihleri eleştirdiğimizde bilinmesi gereken gerçek şudur:

Hataların düzeltilmesi için  kamuoyu ve üyelerimiz adına uyarı vazifemizin gereğini yerine getiriyoruz ve bu, dostluğun icabıdır.

Sivil toplum olmanın gereği de bu değil mi?