Ahmet Hakan’ın yazısı şöyle;
ÇOK “kozmik” bir iş nedeniyle bir günlüğüne arabayla Ankara’ya gidip gelmiştim. Döndüğümde durumum aşağı yukarı şöyleydi:
Kemiklerim sızım sızım sızlıyordu. Sanki sekiz ayrı düğünde “Erik Dalı” oynamış gibi kollarımı kaldıramıyordum. Ne kolları yahu! Kafayı bile kaldıramıyordum. On üç saatlik kişisel gelişim seminerine katılmış gibi zihnimi toparlayamıyordum. Ateşölçerle ateşimi ölçmeye cesaret edemeyecek denli yükselen bir hararet hissediyordum. Öyle yorgundum ki sanki iki kamyon taş taşımıştım… O kadar ki… Tarafsız Bölge’ye bile gidemedim.
YOKSA KORONA MI OLDUM?
Yoksa… Yoksa… Korona mı olmuştum? Ankara’da yükselen korona, bir günlük seyahat sırasında gelip de beni mi bulmuştu? Melih Gökçek bile kendini bir biçimde kurtarırken olan bana mı olmuştu? Gözümün önünden karantinalar geçmeye başladı on dört günlük. Maskesiz saniyelerin, pervasız temasların derin pişmanlığı falan.
YA TEST POZİTİF ÇIKARSA…
Bir telaşla başladım iki dakikada bir ateşimi ölçmeye… Avuç avuç vitaminler almaya… Kendimi battaniyelerle sarmalamaya… Doktor arkadaşım Melih Us’la canlı bağlantılar kurmaya… Ve ertesi sabah… Fena değil gibiydim. İyi gibiydim. İyiye yakındım. Fakat yine de test yaptırmak için çırpınıp durmuyorum. Ya pozitif çıkarsa diye…
Hürriyet